Ile razy podczas sześciokilometrowej drogi do pracy auta mogą na mnie wymusić pierwszeństwo? Dziś rano przekonałam się, że tyle ile jest przejazdów bez świateł. I o ile jestem w stanie zrozumieć zakręconą i trochę wystraszoną blondynę hamującą na mój widok na samym środku DDR, to gość w transicie ma minusa. Wyraźnie chciał pokazać, że przepisy przepisami, ale w praktyce rację ma ten większy. Ja właśnie zjeżdżałam z największej górki rozwijając moją prędkość maksymalną (oszałamiające dla mojego roweru 30 km/h), on chyba też chciał osiągnąć max. Przed bliskim spotkaniem z tym tumanem uratował mnie skręt w bok. Niezła pobudka ;-)
W drodze powrotnej nikomu nie dałam się wycyckać. Grzałam co sił by zdążyć na wcześniejszy transport nach hause i chyba był to póki co mój najszybszy powrót :-)

Padał deszcz i nic się więcej ciekawego nie wydarzyło. Stąd powrót z bliższego dworca i mniej km.

W końcu przyszły do mnie nowe rękawiczki. W tym tygodniu całkiem zimno i rączki mi marzły ;)
Kolor mnie trochę rozczarował, ale przyjmijmy, że pasują do butów ;) Pokazałabym Wam fotę, ale przeraża mnie dodawanie zdjęć tutaj. Może później :-)

Oto nadszedł ten dzień. Przedstawiam Państwu mojego towarzysza codziennej drogi do pracy: nazywa się Heidemann, ma jasnozieloną ramę i przyjechał do mnie z Holandii (mimo niemieckiego pochodzenia). Na łódzkie drogi rowerowe się nadaje, mam nadzieję że nie jest zbyt ładny i pozostanie przez czas jakiś moją własnością. Z Luxtorpedą ma wspólnego... nic ;)